Selecteer een pagina

Ik kom altijd van alles tegen onderweg. Nou denk ik dat iedereen die diezelfde weg gaat ook ´dat van alles´ tegenkomt maar soms vraag ik me af of mijn hoofd nou de enige is die er hele fantasieverhalen bij bedenkt. En ik geef toe, ze zijn niet altijd positief. Ik bedoel, bij een sandaal of schoen onderweg denk ik meestal niet aan een meisje dat door een fee tot een prinses op sneakers is betoverd die, toen ze om twaalf uur terug moest zijn van de super leuke vette feest waar ze die fantastisch leuke prins of prinses tegenkwam, bijna de tijd vergat en zo hard rende dat ze haar schoen verloor. Nee mijn fantasie slaat op hol en ik kijk om me heen of ik niet iemand toevallig in nood zie of hoor. Zou hier sprake zijn van ontvoering? want wie verliest zijn of haar schoen en laat deze zo liggen?

Het ziet er ook altijd zo dramatisch uit, zo’n eenzame verlaten schoen. Vind je niet? Zo eenzaam en alleen.

Ik ben goed in luguber denken en vermoed dat al die afleveringen Midsummer Murders die ik met mijn ouders keek mij iets teveel beïnvloed hebben want mijn God hoeveel moorden kunnen er in zo’n gemeente plaats vinden.

Laatst toen ik naar het werk fietste lag er een latex handschoen op de weg in het bos. Wat doet een latex handschoen in het bos? Waakzaam keek ik om me heen. Was ik op een plaats delict? Was dit bewijsmateriaal dat de misdadiger per ongeluk was verloren en misschien wel vol DNA sporen zat? Of had hier een noodlottig ongeval plaatsgevonden? Wát…deed… die… latex…handschoen… daar? Mijn hoofd draaide overuren.

Ik ben in het bos onderweg wel eens andere latex gebruiksvoorwerpen tegengekomen waarvan ik me het gebruik in het bos nog kan voorstellen en het gebruik ervan zeer verantwoord vind (niet heel comfortabel me hé romantiek en spanning moet er blijven) maar een latex handschoen op de weg! Overigens snap ik niet waarom mensen die latex in het bos laten liggen. Maar dit even terzijde. Ja kom op, je laat die dingen met jouw inhoud toch niet achter in het bos, in een parkje of hoe erg… in een speeltuin? Daar doe je even een zorgvuldig knoopje in, neem je netjes mee en gooi je in een prullenbak. Hatsekidee! Waarom moet iets zo hup weggegooid worden in de natuur? Tenzij je van alles te verbergen hebt natuurlijk en het snel wilt wegmoffelen….. En daar gaat mijn hoofd alweer. Ik kan daar dan een dag over nadenken, de volgende dag ook nog en nu alweer.

Een paar jaar geleden kwam ik onderweg langs de kant van de snelweg een bos bloemen tegen in cellofaan. Zo’n bos bloemen die je bij het tankstation koopt. Een paars papiertje en daaromheen een cellofaantje. Overigens is er niks mis met een bos bloemen bij het tankstation, voor ik boze blikken krijg. Maar het was gewoon overduidelijk een bos tankstationbloemen. Er was daar op dat rechte stuk snelweg geen ongeluk gebeurd. Het was geen gedenkplek. Het was gewoon een bos bloemen die ‘woesj’ zo uit de auto midden op de vluchtstrook terecht was gekomen. Poef, zo uit het autoraampje. Daar lag het bosje bloemen. Het lag er zo eenzaam en wat voor verhaal had het te vertellen?

Hoe kom je tot het uit het raampje gooien van een bos tankstationbloemen daar op die snelweg? dacht mijn hoofd. Ja en toen was er geen houden meer aan en ging mijn hoofd denken:

Misschien was het een stel en waren ze op weg naar zijn moeder. Nog snel een bosje bij het tankstation gekocht omdat zij het dit keer vertikt had om altijd maar wat uit te moeten zoeken voor zijn moeder. En dat vertelde ze hem daar luid en duidelijk in die auto en toen hadden ze ruzie gekregen over dat zij zich nooit gesteund voelde als ze daar waren. Dat hij een keer zijn verantwoordelijkheid moest nemen en voor haar op moest komen. En dat hij toen gezegd had dat het allemaal best wel eeb beetje meeviel. Dat zij ook altijd op alle slakken zout legde en overgevoelig was voor elk woordje kritiek. Woedend had ze het autoraampje opengedaan, schreeuwend de bloemen eruit gegooid en gezegd dat hij NU moest omdraaien. Wijselijk besloot hij om niet te zeggen dat NU omdraaien op de snelweg lekker verantwoordelijk zou zijn. Hij had zijn mond gehouden, had zwijgend de volgende afslag genomen, haar thuis afgezet, nieuwe bloemen met datzelfde cellofaantje gekocht (Hij had nog even getwijfeld of hij toch niet beter de chocolaatjes mee zou nemen) en was daarna naar zijn moeder gereden met de mededing dat zij zich niet zo lekker voelde en ziek op bed lag. Je vraagt je toch af hoe het nu met ze gaat.

Of misschien had iemand die bloemen gekocht voor zijn geliefde en stond hij als verrassing onverwacht voor de deur om erachter te komen dat hij echt totaal onverwacht en ongewenst daar was en hierdoor zijn lief met iemand anders aantrof. Óf, óf was het iemand die bloemen kreeg bij een vreselijke blinddate en dat hij of zij in de auto terugreed en vol walging de bloemen uit autoraam gooide met de woorden: “Ieeeeeeeeuw en ik hou niet eens van paars….toevallig”

In beide gevallen vind ik het trouwens super knap hoe je kunt sturen op de snelweg met een gangetje van 120 (het bosje bloemen lag daar in de tijd dat dit nog mocht) en een bos bloemen door de auto uit het rechterraampje kunt gooien.

Zo ging mijn hoofd daar onderweg op die snelweg maar door met denken. Nog weken dacht ik aan dat bos bloemen en elke keer bedacht ik weer een ander dramatisch scenario. Dat ze die bloemen beter netjes in de groenbak had kunnen gooien en dat cellofaantje bij het plastic laat ik dan maar even buiten beschouwing. Beter voor het milieu en had mij ook zoveel denkwerk gescheeld.

Ik kom altijd van alles tegen onderweg en mijn hoofd, mijn hoofd stopt dan niet met denken. Want achter die schoen of slipper, die latex handschoen of dat bosje bloemen, achter de handschoen op het strand of de geknoopte sjaal om een lantaarnpaal zit een verhaal, zit een mens. Een mens zoals jij en ik. Mét of zónder gekke verhaaltjes in hun hoofd.