Selecteer een pagina

Ik denk dat ik een beetje overspannen ben, app ik een vriendin. Ik lig op bed nadat het me gelukt is om de hond een rondje om de vijver naast ons huis te laten lopen en ik terug ben van het boodschappen doen in de plaatselijke Albert Heijn. Die twee minuten fietsen, het rondje door de winkel terwijl ik het liefst ter plekke op de grond middenin de AH wil gaan liggen en een potje wil janken van vermoeidheid en paniek (maar dat is net iets te dramatisch) én die vreselijk lange minuten terug op de fiets hebben van mij een puffend hoopje mens gemaakt. De afgelopen dagen draait de wereld zodra ik opsta en overvalt een alles verlammende vermoeidheid en hoofdpijn me die niet uit te leggen valt.

Mijn vriendin hangt gelijk aan de telefoon: ‘Dat weet ik wel zeker zijn haar woorden’. Nog even wil ik zeggen: ‘Hoe kan dit nou in één keer?’ maar ik slik mijn woorden weer in.

De afgelopen maanden (of was het langer?) heb ik stelselmatig de signalen genegeerd. Nou niet helemaal. Ik voelde het wel, hoe ik steeds verder zakte, hoe moe ik was, hoe slecht ik sliep en hoe ongelooflijk druk en nerveus ik was (excuses aan alle mensen die mijn spraakwaterval hebben moeten aanhoren). Ik probeerde op het laatste moment nog heel hard op de rem te trappen, stopte met toneel en wat andere leuke maar tijdrovende bezigheden om me zo alleen te kunnen focussen op gezin en mijn werk. Zo, nu MOEST het me lukken. Niet in de ziektewet, niet in de ziektewet klonk de mantra in mijn hoofd. Adem in, adem uit. En doorrrrrr.

‘Ik denk dat mijn lichaam mij een tik op mijn vingers heeft gegeven’ zeg ik. Mijn vriendin antwoord: Ehhhh…zo zou ik het niet noemen. De tik op je vingers heb je al eerder gehad en genegeerd. Je lichaam zegt nu: Je wilt niet luisteren? Oké dan neem ik het nu over’.

Mooie boel, weg regie. En voor iemand die het sowieso eng vindt om de controle te verliezen is dat verdomde lastig. Maar zo het nu eenmaal. Mijn lichaam nam de regie over en het enige wat ik nu kan doen is er braaf naar luisteren. Van verzet is geen sprake, deze regisseuse is super streng en zodra ik niet luister word ik gelijk ongenadig afgestraft. One tough cookie dat lichaam van mij.

Gelukkig antwoord mijn vriendin dat er ook goed nieuws is: ‘Nu mag je de komende weken/maanden alleen maar heel lief zijn voor jezelf’. En om de daad bij het woord te voegen (en omdat ze zelf super lief is) stuurt ze me die week een doos brownies met de mededeling dat ik ze niet allemaal tegelijk moet opeten want dan word ik kotsmisselijk. Dus ben ik de dagen erna elke dag super lief voor Lieke en mij en genieten we van de lekkerste brownies die ik ooit heb geproefd. Kijk dat zijn meer mijn soort cookies.

Ik voel omringd door lieve mensen met appjes en kaartjes. Ik wordt verrast met taart, chocola, brownies, boodschappen en heerlijke maaltijden. Zo bijzonder en fijn.

En dat vlammetje, dat is niet helemaal opgebrand hoor, het sluimert gewoon heel zachtjes en houdt de wacht als een waakvlammetje. Het houdt de wacht tot ik het leer om zelf misschien een beetje meer een tough cookie te zijn. Over een tijdje dan kan ik weer meer, dan geeft mijn lichaam me stapje voor stapje de regie terug. En dan, dan komt de dag dat ze zegt: ‘Zo Corine we zijn nu heel veel rust en zo’n 10 kilo verder, tijd voor wat actie.