Ik ga tegenwoordig wapperend door het leven.

Ik wapper in bed,

Ik wapper tijdens het theedrinken,

Ik wapper in gesprekken met een vriendin,

Of gewoon als we film kijken op de bank.

Ik wapper met de dekens en ik wapper met tijdschriften.

Ik wapper met een theedoek of gewoon met mijn handen.

Ik wapper me door de dagen.

Ik wapper me door de nachten.

Ik wapper me een slag in de rondte

Ik was een tijd in de ontkenning.

Ik was zo in de ontkenning dat ik zelfs ontkende dat ik in de ontkenning zat.

Ik zei dat het wapperen kwam door te warme winters en te dikke dekens

Ik zei dat het kwam door te warme kopjes thee en mijn vier lagen kleding.

Dus toen Henri tijdens mijn zoveelste dagelijkse wappersessie nogal naïef en met een lichte grijns op zijn gezicht zei:

‘Heb je weer een opvlieger lieverd?’

Wilde ik hem het liefst, stante pede een opvlieger bezorgen.

En ook een opwapper.

Hoe durfde hij.

‘Ik heb het gewoon warm’

zei ik terwijl ik mijn gloeiende hoofd door de deuropening koelte toe wapperde.

‘En nee ik was ook totaal niet onredelijk’

Stel je voor zeg

En zo bleef ik al wapperend ontkennen.

Tot laatst.

Een paar weken geleden.

Toen ik bij mijn vader in het hospice was en El Nino weer als een tsunami vanaf het puntje van mijn tenen

tot het kruintje op mijn hoofd door me heen golfde.

Terwijl ik me buiten op het terras voor mijn vader zijn kamer koelte stond toe te wapperen

voelde ik vanuit de serre de blikken op mij gericht.

Naarmate ik mijn paarsrode hoofd richting de serre draaide zag ik ze.

Die blikken.

Het waren geen blikken van spot.

Er waren geen opgetrokken wenkbrauwen

of stiekeme lachjes achter een hand.

Het waren de blikken van hen die mij dapper wapperend waren voorgegaan.

Het waren de blikken van herkenning.

Het waren dezelfde steunende blikken die ik zwetende en worstelende moeders met een driftig kind wel eens geef.

Het waren de blikken van: Ik weet hoe het voelt’.

I’ve been there sister.

En Terwijl ik al wapperend en met een vuurrood hoofd probeerde te zwaaien

voelde ik even een soort geheime verbintenis.

Een verbintenis tussen ons (ex)wapperaars.

Want we zijn met velen.

En er waren velen vóór ons

Wij die ons dagelijks dapper door de dag heen wapperen.

Dus aan allen die ons al zijn voorgegaan

En aan allen die op dit moment de koortsige blossen weg proberen te wapperen:

Geef ons die blik van herkenning.

Die blik die ons wapperaars verbindt

Zo zie je

Na de ontkenning komt de fase van erkenning

En misschien zelfs langzaam de acceptatie.

Maar geef me even de tijd.

Rest mij nu alleen nog een kleine waarschuwing te geven

aan hen die dit pad niet zullen bewandelen

Pas een beetje op

Want voor je het weet

heb je een opwapper te pakken.