Sint Maarten 2023
Ik zit bij mijn vader die in bed ligt en kijk hoe hij slaapt. Zachtjes kriebel ik door zijn haren. Ze zijn zo mooi zilver. Het lijken net zilveren draadjes. Zilveren draadjes met hier en daar een donkere. Een donker draadje als herinnering aan toen.
Wanneer de bel gaat loop ik naar de voordeur. De kamerdeur laat ik op een kier. ‘Misschien hoort hij ze’, denk ik.
Vrolijk klinken de stemmetjes van de kinderen die liedjes zingen. Vrolijk en misschien ook een beetje verlegen. Ik bewonder de lampionnen en pak de mand met snoep. Druk kwebbelend lopen ze weg.
Zodra ik de woonkamer binnenloop zie ik dat hij wakker is. “Straks kom ik er even uit om bij je te zitten” zegt hij.
Ik kijk naar hem, hij lijkt elke dag kleiner te worden. Het laatste stukje valt niet mee, denk ik.
Terwijl ik naar hem kijk denk ik aan de kinderen met hun lichtjes die hier bij dit huis stonden. Zo mooi, vol verwachting en aan het begin van een hopelijk heel lang en heel gelukkig leven.
En hoe hier in dit huis het lange leven van mijn vader, mijn papa, met stappen richting het einde loopt. Het is verdrietig en toch ook mooi tegelijk.
Hij loopt langzaam achter zijn rollator naar me toe. ‘Zal ik een peer voor je schillen?’ zegt hij. Ik kijk hoe hij de peer schilt en denk aan al die avonden dat hij dat voor ons als kinderen én onze moeder deed. Met z’n allen in de woonkamer, ik vlak voor de warme gaskachel kijkend naar mijn vader die lange krullen schilde van appels, peren en sinaasappels.
Ik knuffel hem en hou zijn hand vast. Vannacht slaap ik bij hem hier in de woonkamer. Wat is tijd kostbaar, denk ik. En wat zal ik deze Sint Maarten avond samen met mijn állerliefste papa voor altijd in mijn hart dragen.
